Dieudonnee Gans (36) woont sinds kort weer met haar beide kinderen in Hoensbroek. ‘Ik heb
jaren in Maastricht gewoond en had door omstandigheden geen werk. Met een kind jonger
dan vijf hoefde ik in Maastricht niet te solliciteren. In Heerlen werd ik meteen doorverwezen
naar de Bovengrondse Vakschool…’
Dieudonnee voelde zich behoorlijk overvallen en vroeg zich af hoe ze als alleenstaande moeder de zaken thuis moest gaan regelen. Nu, bijna een jaar later, merkt ze dat het werk haar goed doet: ‘Ik zie mezelf groeien. Thuis was ik een soort kluizenaar geworden, ik werd langzamerhand zelfs bang om naar de winkel te gaan. Ik word nu weer socialer en ik leer om hulp te vragen.’
Als jonge vrouw deed Dieudonnee vooral verzorgend werk: in een dierenpension, de horeca
en de ouderenzorg. Ze hielp haar oma in haar laatste levensfase: ‘Dat vond ik belangrijk, want zij was de veilige haven in mijn leven.’ Maar de toekomst van Dieudonnee ligt niet in de zorg, dat is haar inmiddels wel duidelijk. ‘Ik heb hier gewerkt bij Vakwerk. We hebben heel afwisselende klussen gedaan: in de voormalige klaslokalen van het gebouw hebben we wandjes geplaatst voor spreekkamers, we hebben buiten een pad aangelegd naar de parkeerplaats en ook folie op ramen geplakt.’
‘Momenteel repareer ik fietsen. Ik merk dat ik heel graag dingen maak met mijn eigen handen. Ik ben echt gek op techniek.’ Dieudonnee wil daar haar werk van maken, als conciërge bij een school, bij de opbouw van vrachtwagens, of wat er verder aan mooi vakwerk te vinden is.
